'Ik wilde geen zeurpiet zijn', zegt Marja, 'en de dokter had gezegd dat de mammografie in orde was. Ik moest zelf mijn borsten maar controleren en bij hem terugkomen als zich een verandering voordeed.' Dat was twee jaar geleden. Zij is nu 27. Een van haar borsten is weg.
Het medisch tuchtcollege veroordeelde intussen de manier waarop de arts haar heeft behandeld. Die had moeten weten dat een gunstige mammografie niet betekent dat er geen tumor kan zijn. Hij had bij Marja vrij veel klierweefsel gevoeld; hij had haar na de eerstvolgende menstruatie terug moeten laten komen. En toen hij haar adviseerde haar borsten zelf te controleren, had hij erbij moeten vertellen hoe dat moest. Hij had vooral ook moeten beseffen dat zelfs bij een jonge vrouw met klachten als die van Maria, de kans op borstkanker aanwezig is.
Artsen - hulpverleners in het algemeen - behandelen hun cliënten niet altijd volgens de regels van de kunst. Maar daar staat tegenover dat patiënten er vaak iets aan kunnen doen. Maria liet zich geruststellen, terwijl ze zelf heel goed wist dat die verdikkingen in haar borst, die ze al heel lang voelde, niet normaal konden zijn. 'Maar ja, als de dokter er geen werk van maakt dan valt het vast wel mee.'
Een patiënt die doorvraagt - precies wil weten wat er aan de hand is - is geen zeurpiet, maar staat in zijn recht. Dit boek laat zien hoe patiëntenrechten in de praktijk werken. En hoe men van fouten kan leren.